|
|
Wat zijn graancirkelreconstructies?
|
Graancirkelformaties verschijnen in allerlei "smaken", van nogal ongecompliceerde enkelvoudige cirkels tot de meest ingewikkelde patronen. Zie bijvoorbeeld de zeer interessante Chilbolton Radio Telescope formatie van 2000. Een reconstructie wordt gemaakt met de bedoeling het ontwerp van het patroon beter te leren begrijpen. Het is een tekening van de plattegrond van wat in het veld is aangetroffen. Hoewel op zichzelf bijzonder spannend om te weten, zijn mijn reconstructies niet bedoeld om te achterhalen hoe graancirkelformaties in het echt worden gemaakt. Wie mijn reconstructies volgt komt tot de ontdekking, dat aan het eind vaak overbodige delen van de tekening moeten worden verwijderd, en dàt is natuurlijk in het veld volkomen onmogelijk!
Er zijn – op z'n minst – twee manieren om zo'n reconstructie te maken. Bij de eerste wordt de echte formatie opgemeten en wordt er een tekening gemaakt, die zo nauwkeurig mogelijk overeenkomt met de metingen (op schaal natuurlijk). In plaats van de echte formatie kan ook een luchtfoto worden gebruikt voor het opmeten, maar dan moet wel speciale aandacht worden gegeven aan de perspectivische vervorming, en de invloed ervan op metingen.
|
|
| De tweede manier heeft mijn voorkeur. Het is niet alleen gebaseerd op metingen, maar gaat nog een stap verder. Het probeert de onderlinge relaties van alle delen, waaruit de formatie is opgebouwd, te achterhalen. Veel patronen van graancirkelformaties vertonen een zo intrigerende interne samenhang, dat ze zogezegd staan te springen om ontdekt te worden. "Constructies met passer-en-liniaal" blijken een bijzonder bruikbaar hulpmiddel voor deze re-constructies – letterlijk.
|
|
Wat zijn dat, constructies met passer en liniaal? In tegenstelling tot het gebruik van een liniaal met een verdeling erop om dingen op te meten en uit te drukken in meters of centimeters, wordt bij constructies met passer en liniaal uitsluitend een liniaal zonder verdeling en een passer gebruikt.
Niet alle patronen kunnen worden geconstrueerd met behulp van de (strenge) passer-en-liniaalregel. Het heptagon bijvoorbeeld – de regelmatige zevenhoek – kan niet op deze manier worden geconstrueerd. Zie de constructies met passer en liniaal pagina voor meer informatie. Er zijn echter ook andere manieren om regelmatige veelhoeken met een oneven aantal zijden te construeren. Verwezen wordt naar de niet passer-en-liniaal constructies pagina.
|
|
Hoe komen graancirkelreconstructies tot stand? Meestal in een aantal stappen. Eerst gebruik ik MS Word *), voer een luchtfoto in als achtergrond, om er dan ellipsen en lijnen overheen te tekenen, zo nauwkeurig mogelijk in overeenstemming met het patroon. Dit is een goed hulpmiddel om een idee te krijgen van de interne samenhang en om aan te meten. |
foto door: Steve Alexander |
| Als de perspectivische vertekening niet te groot is, blijven lijnen lijnen en worden cirkels ellipsen. Behalve voor de hele grote: grote cirkels worden vervormde ellipsen. (Stel je voor dat je niet al te hoog boven een hele grote cirkel vliegt, net boven de rand. Dat deel van de cirkel blijft cirkelvormig, want je zit er recht boven. Maar de rand aan de overkant zie je onder een schuine hoek, en zie je dus als een ellips. En ellipsen kunnen niet een cirkelvormig deel èn een elliptisch deel hebben). Neem de proef: druk een cirkelvormige formatie met een duidelijk middelpunt af, bijvoorbeeld de Folly Barn formatie van 2001 (de luchtfoto hierboven, of beter nog: de andere door Steve Alexander genomen foto op dezelfde Crop Circle Connector-pagina). Als er geen vervorming was, zou de cirkel een mooie ellips worden met het middelpunt van de cirkel in het hart van de ellips (op het snijpunt van beide assen). Maar dat is hier niet zo: het middelpunt ligt boven het midden. Draai de afdruk om en het verschil is duidelijk te zien! Dat maakt het lastig om een luchtfoto te gebruiken voor metingen.
|
|
| De reconstructie zelf wordt in AutoCAD gedaan. AutoCAD leent zich er uitstekend voor om passer-en-liniaal-constructies uit te voeren, ondanks dat het intern volledig numeriek werkt. Voor constructiedoeleinden biedt het de mogelijkheid gebruik te maken van allerlei soorten speciale punten (die met zeer grote nauwkeurigheid worden doorgerekend), zoals snijpunten, middelpunten, raakpunten, eindpunten, middens, enz. Al deze punten hebben passer-en-liniaal tegenhangers. |
| In de eerste reconstructiepoging boots ik eerst nog de metingen na om speciale punten te vinden die samenvallen met gemeten punten. Als ik goede kandidaten kan vinden, dan begin ik met de strengere passer-en-liniaal-constructie. Als dat lukt, leidt dat tot een complete tekening van de formatie.
| 
|
|
Dan volgt er een lastige stap, het "passen". Ik vind dit een belangrijke stap. Hoe beter het resultaat van de reconstructie past op de originele foto, hoe groter het "bewijs", dat dit inderdaad de reconstructie is! Maar totdat we de bedoeling van de originele makers (wie dat ook mogen zijn) uit de eerste hand kennen, zal het nooit een echt bewijs zijn. (Trouwens, tussen twee haakjes, ik twijfel er toch al aan of – objectieve – bewijzen wel werkelijk bestaan, zie de stellingen bij mijn proefschrift – op dit moment helaas alleen in het Engels).
Een aantal moeilijkheden doen zich hier voor. Eerst de aanname, dat de patronen in het veld gemaakt zijn volgens een ontwerp. En dat dat een geometrisch ontwerp is en niet "zomaar" een uit de vrije hand. Vervolgens dat dit ontwerp heeft geleid tot een graan"cirkel" die met een zekere nauwkeurigheid is uitgevoerd. Sommige graancirkelformaties vertonen een veel grotere regelmaat dan andere. Dan wéér een aanname, namelijk dat de patronen kunnen worden gereconstrueerd (en dus in eerste instantie zijn geconstrueerd) volgens de passer-en-liniaal-methode (afgezien van de uitzonderingen die hierop bestaan). |
foto door: Steve Alexander |
Het passen zelf wordt met weer een ander programma uitgevoerd, 3DStudioMAX. De luchtfoto wordt wederom als achtergrondplaatje gebruikt, en de (uit AutoCAD geëxporteerde) geometrische tekening geïmporteerd en eroverheen gelegd. Dan volgt een bewerkelijke fase! Ik bedoel: het veranderen van "positie", "kijkhoogte", "kijkrichting", "vergrotingsfactor", "openingshoek", "afstand" van de tekening in 3D en dat allemaal tegelijk! Als dan tenslotte de reconstructie werkelijk past (en bij sommige lukt dat perfect! kijk maar naar de Folly Barn formatie hierboven), dan heeft dat het sterke gevoel tot gevolg van "ja, dit is 'm, ik heb 'm gevonden!"
*) In 2014 vond ik een direktere manier voor de "metingen" en passing, namelijk direkt in AutoCAD. Met twee "viewports" zij-aan-zij, de ene voor de op te bouwen geometrische constructie, de andere met hetzelfde diagram, maar dan gezien onder perspectief met de luchtfoto als achtergrond. Dit versnelt de reconstructie aanzienlijk! Blijft de lastige stap van het zoeken naar de juiste kijkpositie. Dit gebeurt zo vroeg mogelijk in het hele proces, en wordt herhaald als dat nodig is.
|
|
|
Copyright © 2001-2019, Zef Damen, Nederland
|
|
English version